Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς

Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ ΦΟΡΕΜΑΤΑ

Ο άνεμος στις καλαμιές (1899)

Αν είχα τις δαντέλλες τ’ ουρανού,
Κεντήματα αργυρά και φως χρυσό,
Τα γαλανά, τα διάφανα, τα σκοτεινά υφάσματα,
Που ντύνουνε τη νύχτα και τη μέρα, τυλίγουν το μισόφωτο,
Θα τ’ άπλωνα στα πόδια σου·
Μα, εγώ ο φτωχός, τα όνειρά μου έχω μόνο·
Κι αυτά τα όνειρα απλώνω να πατήσεις·
Πάτα απαλά, γιατί στα όνειρά μου πάνω εσύ διαβαίνεις.


Τόμας Μουρ

Ω, ΠΕΣ ΤΟ Μ’ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

Μπαλάντες

Ω, πες το μ’ ένα όνομα καλύτερο
Φιλία σαν λες ακούγεται ψυχρό πολύ
Κι ο Έρωτας στις μέρες μας, μια κοσμική φλογίτσα,
Που απαιτεί ως κι η αιχμή του να ειν’ χρυσή.
Ή μήπως Πάθος, που σαν ήλιος το καταμεσήμερο
Αλύπητα ό,τι από ψηλά κοιτά πυρώνει·
Λιγάκι μοναχά μας ζέστανε, σύντομα πάει στη δύση –
Τέτοια ονόματα να μη καταδεχτείς.
Μόνο φαντάσου κάτι άδολο πολύ
Πιο ελεύθερο από τη ζωγραφιά ή τον πηλό,
Που είναι συχνά ο Έρωτας, το Πάθος κι η Φιλία,
Ωστόσο ανθρώπινο όσο κι αυτά·
Κι αν το χειλάκι σου για τέτοια αγάπη
Δεν βρίσκει λέξη γήινη να πει,
Τρέξε και τους αγγέλους ρώτησε –τι τάχα ειν’ αυτό–
Και με τη λέξη που εκείνοι θα σου πουν, ονόμασέ το.